Erik Cox
Artikelen / Artist’s Statements &
Articles

ARTIST’S STATEMENTS
-
Over boekomslagen
On designing book covers
-
Over the Miles and Miles serie
On the Miles and Miles series


ARTIKELEN / ARTICLES
-
Algemeen Dagblad, Oktober 2015: Schoenschilderij eerbetoon aan mensen
-
Zeeheldennieuws #6, November 2014: De kunstenaars van de kade
-
Algemeen Dagblad, Juli 2013: Haagse zolen als kunst - ontwerper Erik Cox verwerkt schoenen in doeken
-
LEVEN! Blad van ontdekkingen, Winter 2013/2014: Mijlen en Mijlen
LIFE! Magazine for explorers, Winter 2013/2014: ‘Miles and Miles’
-
LEVEN! Blad van ontdekkingen, Zomer 2013: Ik wil anderen laten stralen
LIFE! Magazine for explorers, Summer 2013: ‘I want to inspire people to outperform themselves’
-
Kunst van de dag, September 2007: Unknown Life #2
-
De Papierkoerier 64, Februari 1994: Paus Gregorius XIII als inspiratiebron
-
Herinneringen door papier, 2007
‘Letting Memories Speak Through Paper, 2007’

–
ARTIST’S STATEMENT OVER BOEKOMSLAGEN

Te veel boekomslagen, die van romans in het bijzonder, zijn gebaseerd op één en het zelfde concept: een grote afbeelding, meestal een foto, die de hele voorkant beslaat – van links tot rechts, van boven tot onder –, aangevuld met een willekeurig lettertype voor de titel en de naam van de auteur, gecentreerd geplaatst en klaar is Kees.

Bij gevolg is het idee bij veel mensen – kijkend naar het uniforme aanbod in de boekwinkels en online – dat een boekomslag er zó, en niet anders, behoort uit te zien. Waarom zou je een grafisch ontwerper nog gaan vragen, – laat staan betalen – om een omslag te ontwerpen als het simpelweg bestaat uit een uitwisselbare foto en een lettertje dat toch al gratis op je computer staat.

Persoonlijk denk ik dat boekomslagen interessanter kunnen zijn. Lettertypes, kleuren; het aanbod is enorm. Nog steeds, onverminderd, na 35 jaar, dagen ze me uit om de perfecte balans te vinden en word ik telkens verrast door oneindig nieuwe combinaties.
Indien er voor een foto gekozen wordt, dan zoek ik een lettertype dat daar qua sfeer bij past. Of juist mee contrasteert. Het is zó makkelijk om een foto het hele omslag te laten beslaan. Spannender is het om het beeld soms klein te houden. Of juist uit te vergroten.
Waar plaats je de titel en de andere tekst op het omslag? Hoe zorg je dat het voor de toekomstige lezer méér is en niet slechts informatie? Letters en beeld kunnen elkaar versterken, maar hoe doe je dat. Hoe maak je met alle ingrediënten juist die ene compositie.
Een afbeelding is niet de enige manier om de sfeer van een boek mee aan te duiden. Typografie op zich zelf kan heel sterk zijn. En er zijn zoveel méér lettertypes dan er standaard op een computer staan. Een grafisch ontwerper heeft en beschikt over een wijd aanbod van letters, klassiek zowel als ontworpen door hedendaagse ontwerpers. Te midden van al die omslagen met één grote foto van boven tot onder, van rand tot rand.., probeer je voor te stellen hoe een omslag eruit zou springen met uitsluitend letters – groot, klein – en kleuren.

Boekomslagen ontwerpen is een kunst.

Erik Cox, 2017 (herz. 2024)

–

–
ARTIST’S STATEMENT OVER THE MILES AND MILES SERIE

Wat we voelen blijft vaak onopgemerkt, zelfs door de mensen die ons dierbaar zijn.
Onderweg zijn onze schoenzolen altijd bij ons. Ze slijten op ieders eigen manier, als niet aflatende getuige van wat je ziet en voelt. Ze registreren wat je meemaakt, wat jou raakt. En als ze ‘op’ zijn, tonen ze de sporen van de afgelegde weg, het leven dat we leidden.

Erik Cox, November 2017

–

–
ARTIST’S STATEMENT ON DESIGNING BOOK COVERS

Too many book covers, in particular for novels, are based on one and the same concept: one overall image, mostly a photograph, covering the whole front - from left to right and from top to bottom -, add any font for the author and the title in - if one is lucky - a blank space and you’re done.

As a result many people think that that is what a book cover should look like when they survey the uniform landscape of covers in a book shop or anywhere online. Why pay for a graphic designer if a cover can be made by simply combining a ubiquitous picture with bland fonts that quite often fail to underline or respect theme and atmosphere of the book?

Personally, I think a book cover can be far more interesting than that. Type, fonts, colours … their variety challenges me to find the perfect combination: even after twenty-five years I am impressed by the effect a new combination can generate. Should one opt for a photograph then it is my job to find that one font which matches the atmosphere of the image. Sometimes it is better to crop or to enlarge - a full picture can be so boring. Next, find the lettering that suits the image. It should do more than just inform the prospective reader of the title and the name of the author: it should also blend in with the image, thus creating a unified composition in which the whole is more than the sum of the elements.

An image is not necessarily the only way to reflect the theme in a book. Typography in itself can also be a powerful medium. Typography should be understood to be more than the default fonts that you will find on any computer. A graphic designer has acquired and access to a wide and exclusive range of fonts designed by today’s font designers. Imagine how a cover composed of fonts in a variation of sizes and colours would stand out among all those ‘overall image covers’.

That is where the graphic designer comes in, designing a book cover is an art.

(Erik Cox, February 2017)



–

–
ARTIST’S STATEMENT ON THE MILES AND MILES SERIES

Most of the life we live, most of what we sense remains unseen, even to those who are dear and near. Each one of us walks his own particular path and our soles accompany us. They ‘see’ and experience as we travel. At the end of their worn life they showcase almost every trace and have embedded within them the various private emotions experienced along the way.

Erik Cox, November 2017

–

–

95 KB PDF

–
LEVEN! Blad van ontdekkingen, Jrg 05 Nr 21, Winter 2013/2014 >>

MIJLEN EN MIJLEN

Erik Cox maakt schilderijen van oude schoenzolen. Het zijn composities van patronen, reliëf, verschillende materialen en kleuren. Het fascineert Cox in hevige mate hoe de zolen van een paar gedragen schoenen zijn versleten en sporen vertonen van intensief gebruik.

Schoenzolen die kilometers hebben gemaakt. Elk paar zolen is uniek in het contact dat ze met de aarde hebben gehad.

Plattegronden
Dit zijn twee van zijn werken. De composities zijn in eerste instantie abstract. Het is duidelijk te zien dat de maker werkt vanuit zijn achtergrond als grafisch ontwerper. Hij maakt composities van patronen, reliëf, verschillende materialen en kleuren.
Als je langer kijkt, doemen er plattegronden van steden op; je begint te fantaseren over waar de schoenen gelopen hebben. Wellicht zijn alle paren samen al wel een keer de aarde rond geweest... Soms is er maar één zool van één schoen, omdat de andere is zoekgeraakt. De composities beginnen te leven; je ziet als het ware de mannen, die de schoenen gedragen hebben, lopen.
Door de schoenen samen te brengen op één schilderij verbindt de kunstenaar de mensen met elkaar. Hij noemt deze serie Miles and Miles.

(95 KB PDF)

–

–
Translation of an article in LEVEN! / LIFE! Magazine for explorers, Number 21, Winter 2013/2014 >>

MILES AND MILES

Erik Cox creates assemblage art with old shoe soles. They are compositions of patterns, relief, different materials and colours. Cox is deeply fascinated by how the soles wear and show signs of intensive use.

Soles which have covered miles. Every pair of soles is unique in the way that they have been in contact with the ground.

Maps
These are two of his works. The compositions are abstract. The artist’s background as a graphic designer can be clearly seen. He brings together patterns, relief and different materials and colours. The longer you look, maps of cities emerge and you start to fantasize about where the shoes have been. The soles may have covered enough miles in total to have walked around the world... Sometimes there's just one sole from one shoe, because the other has gone missing. The compositions begin to live; you see, as it were, the men walk who have worn the shoes. By bringing the shoes together in one painting, the artist connects people with each other. The artist calls this series Miles and Miles.

–

–
Algemeen Dagblad, 1 oktober 2015: Schoenschilderij eerbetoon aan mensen door Willemijn de Koning >>


(503 KB JPG)

–

–
Zeeheldennieuws #6, november 2014: De kunstenaars van de kade door Florine Kuethe >>


(934 KB PDF)

–

–

194 KB PDF

–
LEVEN! Blad van ontdekkingen, Jrg 05 Nr 19, Zomer 2013; Tekst: Anouk van der Meer >>

“IK WIL ANDEREN LATEN STRALEN”

Erik Cox is de bedenker van het opvallende, strakke logo van Hotel New York in Rotterdam. Ook ontwierp hij afgelopen jaar een prestigieuze trofee voor Shell. Hij is grafisch ontwerper en kunstenaar.

Het huis en tevens werkplek van Erik Cox aan de Haagse Toussaintkade is een beleving. Alle ruimtes zijn gevuld met zelfgemaakte kunst, antiek en persoonlijke accessoires. We hebben te maken met een man met een eigen smaak.
“Heel opvallend. De sfeer in mijn huis doet denken aan dat van mijn oma. Het creatieve heb ik van haar. Zij kon emoties omzetten in verrassende composities. Als mijn oma nu zou zien welke stap ik heb gezet, zou ze me stimuleren om door te gaan. Ze zou zeggen: ‘Jíj doet wat ik nooit gedurfd heb.’”

Schoenen
En dat is ontwerpen, kunst maken, naar buiten treden. “Ik wil anderen laten stralen. Een aantal jaar geleden ben ik in het centrum van Den Haag briefjes bij mensen in de bus gaan stoppen met de tekst ‘kunstenaar zoekt voor project oude schoenen’. Ik kreeg weinig reactie, maar ik wist dat ik iets met schoenen moest doen. Wàt wist ik nog niet precies.”
Erik werkt nu aan een serie schilderijen bestaande uit, letterlijk, oude schoenzolen. Al die kilometers die de schoenen samen hebben afgelegd, hoe ze zijn afgesleten, de voetafdrukken, het contact met de aarde, fascineren hem. Erik verbindt in deze schilderijen, met de titel Miles and Miles, mensen met elkaar.

Veelzijdig
Dat doet hij ook in zijn andere werk. Dat kan, zoals onlangs, het ontwerpen van een trofee voor Shell zijn, waarin hij alles met elkaar verbindt voor een wereldwijd Credit Management Project. Of het ontwerpen van logo’s, affiches of boekomslagen zoals voor de Enquêtecommissie Van Traa. Ook het logo van de lunchroom aan de ingang van de Paleistuin in Den Haag: Van Prinse & Co komt van zijn hand. Erik vindt zijn voldoening en geluk als hij anderen kan laten stralen, zodat zij een blijvende indruk achterlaten.

(194 KB PDF)

–

–
Translation of an article in LEVEN! / LIFE! Magazine for explorers, Number 19, Summer 2013; Text: Anouk van der Meer >>

“I WANT TO INSPIRE PEOPLE TO OUTPERFORM THEMSELVES”

Erik Cox designed the gracefully clean-lined logo for Hotel New York (Rotterdam). He also designed a prestigious trophy for a Shell employee awards program. He is graphic designer, artist and craftsman.

It’s an intriguing experience to enter the home in which Erik Cox has his studio. The various rooms are all decorated with his art, selected antiques, and personal accessories. It’s clear the man has a taste all his own. “It’s striking. The atmosphere in my house is reminiscent of my grandmother. That’s where I got my creative side. She was good at transforming emotions into surprising compositions. If my Gran could see the road I’m on now, she’d encourage me to continue on the same path. She’d say, ‘You’re doing what I never dared to even try’.”

Shoes
And that is: become a designer and artist who presents his works to the world. “I want to spark confidence in people that they can outperform themselves. A few years ago, I put notes in people’s mailboxes in my neighbourhood, with the text ‘please donate old shoes for an artist’s project’. I didn’t get many reactions, but I knew that I wanted to do something with cast off shoes. I didn’t know then exactly what the project would be.” Erik is now working on a series of paintings made – literally – of worn shoe soles. What fascinates him is their contact with the Earth, the many kilometres the shoes travelled together, each pair showing its particular pattern of wear, its unique footprint. In this series, called ‘Miles and Miles’, Erik lets the shoe soles weave the tapestry of all these walkers’ stories.

Versatile
Gathering divergent threads together into a coherent whole, that’s what he does. That can be things like the trophy he recently designed for Shell’s World-Wide Credit Management Programme, in which he unites and depicts various aspects of the programme. Or it can be the design of a logo, a poster, or a book cover such as the one for the Committee Van Traa. The lunchroom at the entrance of the Palace Garden, Van Prinse & Co, also sports a logo designed by Erik. Erik feels happiest and most satisfied when he can light up the best in people, so that they make a lasting impression.

–

–
Kunst van de dag, 6 september 2007 op Galeries.nl door Saskia Beckeringh >>

Unknown Life #2 (2005) by Erik Cox | acrylic, newspaper and photograph on paper | 64 x 90 cm - approx. 25 x 36 inches

“UNKNOWN LIFE #2”

Het middelpunt van deze collage is een portretfoto van een vrouw. Aan weerszijden hiervan zijn stroken krant met rouwadvertenties geplakt, in verticale stroken. Over het krantenpapier is met acrylverf geschilderd, het meest opvallend zijn de zwarte kruisen bij de hoekpunten van de foto en de horizontale banen aan de zijkanten van het werk.

Het kunstwerk van Rik Cox (1965) dat hiernaast is afgebeeld is een collage, de verschillende materialen die erin zijn samengebracht brengen allemaal hun eigen geschiedenis mee en vormen samen een nieuw geheel.
Centraal staat de foto, het is een portretfoto van een mevrouw. De foto is zo oud, dat het zeer waarschijnlijk is dat ze niet meer leeft. Of dat zo is, weten we niet, want het is niet bekend wie de vrouw is, zoals de titel 'Unknown Life 2' suggereert. De foto is uit zijn oorspronkelijke context getrokken en is los komen te staan van de vrouw die ooit gefotografeerd is, en vervolgens in een nieuwe context geplaatst, die een nieuwe betekenis eraan geeft. Het zwarte kader om de foto, de rouwadvertenties en de zwarte kruisen zijn ook een verwijzing naar de dood. Het nieuwe geheel dat ontstaan is kan opgevat worden als een uitwerking van het thema 'fotografie en dood'. Je zou kunnen zeggen dat Rik Cox een aantal dingen, door ze samen te voegen, onttrekt aan de dood en ze in het kunstwerk een nieuw leven geeft.

Over het verband tussen fotografie en vergankelijkheid wordt al zolang geschreven als de fotografie bestaat. Susan Sontag schreef in 1973 in 'On Photography': "Iedere foto is een memento mori. Een foto maken is deelhebben aan de sterfelijkheid, kwetsbaarheid, of veranderlijkheid van een ander mens (of ding)." "Foto's stellen de onschuld en kwetsbaarheid vast van levens die op weg zijn naar hun eigen vernietiging; dit verband tussen fotografie spookt door elk portret."

(125 KB PDF)

–

–
Algemeen Dagblad, 17 juli 2013: Haagse zolen als kunst door Anouk van der Meer >>


(633 KB JPG)

–

–
De Papierkoerier 64, Proost en Brandt, februari 1994: Paus Gregorius XIII als inspiratiebron >>

(180 KB JPG)

–

–
Uitgegeven bij de gelijknamige tentoonstelling in drukkerij Lenoirschuring, Amstelveen (2007). Tekst: © Mieke van der Star; Met dank aan Stroom Den Haag >>

HERINNERINGEN DOOR PAPIER

Op zijn weg door de stad vindt Rik Cox (Utrecht, 1965) het materiaal dat op enig moment een plek in zijn werk zal krijgen. Een tak van een boom, een verloren foto, een herfstblad of oude kranten, die hij ook bij de antiquair haalt, die de oude kranten op zijn beurt weer voor Cox verzamelt en bewaart.
Cox is een verzamelaar. Hij verzamelt oude verpakkingen van levens- en schoonmaakmiddelen, antieke inktflesjes, veren van duiven, lipjes van bierblikjes en sinaasappelpapiertjes, vanwege hun doorzichtige en gekleurde papier. Alles wordt door hem nauwgezet en met zorg geordend.
Rik Cox is meubelmaker. Lades, kastdeuren, kisten en onderstellen van tafels worden tot nieuwe, uitnodigende meubels gemaakt, waar je weer spullen in kunt opbergen en tonen.
Rik Cox is kunstenaar. Alle voorwerpen die hij ontmoet op zijn tochten en die hij in zijn huis een plek geeft, komen ooit van pas. Ooit is er een kunstwerk ‘dat vraagt om een van die voorwerpen’. Een voorwerp dat past bij zijn abstracte verftoets. Het is de abstractie die zijn beelden, zijn energie en ook zijn verwondering over de wereld, op het papier omzet naar een krachtige beeldtaal. Een werk ontstaat vrijwel altijd in een explosief moment van associatieve energie. ‘In het vuur van het gevecht, dan gebeurt het’, zo vertelt hij. Het gevecht met het papier, dat veelal ook in kleinere, gescheurde stukken weer een plek vindt in een nieuw werk, en de creatie van het juiste beeld. En steeds weer weet het werk hem te verrassen. Het werk dat ‘…[hem] vertelt, wanneer het klaar is.’

Cox en de (kunst)geschiedenis

Het werk van Rik Cox raakt aan enkele kunststromingen uit de 20e eeuw. Cox’ wijze van werken kan geassocieerd worden met action painting uit de jaren ’50, waarvan Jackson Pollock (Verenigde Staten, 1912–1956) de meest bekende exponent is. Nu zingt Cox, anders dan Pollock, luidkeels mee met de muziek die meer dan luid uit de boxen schalt. Maar het moment waarin het gebeurt, is voor Cox net als bij Pollock een moment van expressieve explosie, waarin hij zich ook laat leiden door deze energie die zich vertaalt in abstracte vormen op papier. Hier houdt vervolgens de vergelijking met action painting op. Cox houdt het namelijk niet bij de verftoets als zijn beeldtaal, maar hij voegt hieraan voorwerpen, artikelen uit kranten, touw en foto’s toe. De collage, en assemblage, van krantenknipsels, kaartjes, stukken hout, touw etc. als kunstvorm zijn onverbrekelijk verbonden met het werk van Kurt Schwitters (Duitsland, 1887–1948). Schwitters gebruikte deze voorwerpen uit het dagelijks leven, die hij veelal op straat vond, om nieuwe beeldstructuren te creëren. Naoorlogse kunstenaars die de collage en assemblage als kunstvorm gebruikten, zijn bijvoorbeeld Robert Rauschenberg (Verenigde Staten, 1925) en Joseph Beuys (Duitsland, 1921–1986).
Rik Cox betoont zich bescheiden tegenover deze grote namen uit de moderne kunstgeschiedenis. En het is ook maar de vraag of het werk van Cox zich via deze stromingen beter laat verstaan door de beschouwer. Cox’ werk is zeker wel verbonden met de geschiedenis. Bekende en onbekende geschiedenissen.

De mens

De drie werken onder de titel Unknown Lives (2005) zijn een ode aan het onbekende leven. Op Unknown Life #2 en Unknown Life #4 zijn foto’s zichtbaar die een bepaald optimisme uitstralen. Beide foto’s zijn portretten van jonge vrouwen: de een blikt open en blijmoedig in de lens, de ander houdt een boeket bloemen vast. De zwart-witfoto’s zijn herkenbaar; velen zullen in hun familiefotoboeken een dergelijke portretfoto zijn tegengekomen. De foto’s zijn omgeven door fragmenten uit rouwadvertenties uit hedendaagse kranten. Unknown Life #3 heeft een andere titel meegekregen: E.S. Henstra, Room 14. Ditmaal geen foto, maar een kledingmerkje en een gedeeltelijke rouwadvertentie temidden van de abstracte kleurvlakken. Het stukje stof heeft een prominente plek in het werk. Het is een merkje uit een tweedehandskledingstuk dat Cox ooit bewaarde. Toen Cox de kleding van zijn vader uitzocht nadat deze was overleden in een hospice, viel zijn oog op eenzelfde soort label. Hoewel het teken in Unknown Life #3 het leven waarnaar de titel verwijst minder anoniem maakt, wierp dit stukje stof voor Cox juist de vraag op naar de identiteit van iemand en hoe deze kan wijzigen gedurende de verschillende fases van het leven. Juist wanneer het individu hier zelf weinig keuzes in kan maken. Ook belichaamt het textielrestje de existentiële eenzaamheid in ieders leven, juist als je hiervan afscheid moet nemen.
In Prayer for an Unseen Child (2005) wordt het oog direct getroffen door de expressieve kleurvlakken. Dan pas gaat de blik via het houten speelgoedmuisje, het kruis en het kussen van boeksnippers, naar het lichtkoordje. Het kind is er niet, niet in zijn bedje in ieder geval. De hardheid in vorm en structuur afgewisseld met het zachte en lichte geeft een weemoedige sfeer.
Asian Libel daarentegen oogt open door het heldere kleurgebruik en lichte verftoets. De titel geeft een andere wending aan het lezen van dit werk. Het blijkt Cox’ verbeelding van foto’s bij het verhaal uit zijn oude geschiedenisboeken over de gebeurtenissen in Pearl Harbour tijdens de Tweede Wereldoorlog.

Het papier

Book of the Earth (2005) verwijst wellicht het meest van al zijn werken naar het belang van papier in het leven en werk van Rik Cox. Papier, karton en Japans rijstpapier zijn bijeengebracht: van de gewone dagelijkse variant, via het robuuste en ‘werkende’ karton, naar het kwetsbare en kunstzinnige rijstpapier. Het is een ode aan het materiaal dat zo rijk is in zijn verschijningsvorm en mogelijkheden.
Voor Prayer for a Discarded Branch (2005) gebruikte Cox oude monstervellen van het zogenaamde Stratakolour, parchment papier waarmee in de regel luxe drukwerk wordt gemaakt. De tak lag op straat. De platgetreden bast van de tak werd met een gel bewerkt, waardoor de donkere kleur van de tak behouden blijft. De lichte glans van de gel maakt het stuk hout levendig. Maar belangrijker voor de kunstenaar is dat het hout behouden blijft.
Ook afgevallen bladeren zijn het waard om bewaard te blijven en kunnen een verhaal vertellen. In het kleine en intieme Autumn Leaves (2005) tonen de doorboorde en droge bladeren kwetsbaar. Cox brengt via dit werk het beeld van de lente en van het eerder ruisende bestaan van de bladeren in herinnering.

Het beeldverhaal

Rik Cox is een verhalenverteller. Het verhaal wordt met zorg bewaard opdat het kan worden doorgegeven. Hij vertelt de verhalen met de bedoeling dat geschiedenissen niet worden vergeten. Net zoals dit in orale culturen gebeurt: het levend houden door het verhaal te vertellen, van generatie op generatie. Cox behoort tot de generatie kunstenaars die put uit voorbije tijden, uit de hedendaagse populaire cultuur en met oog voor de snelle (beeld)cultuur. Rik Cox geeft wellicht onbedoeld een tegenwicht tegen de vluchtigheid en snelheid van de huidige tijd. ‘Ik wil respect tonen voor dat wat is geweest en ook zorgdragen voor dat wat dreigt weg te gaan’, zo stelt de kunstenaar.

(1.3 MB PDF)

–

–
This publication was issued to coincide with the eponymous exhibition in the offices of the Lenoirschuring printing company in early 2007. Text: Mieke van der Star; translation from the Dutch: Jane Hedley-Prole >>

LETTING MEMORIES SPEAK THROUGH PAPER

As he wanders round town, Rik Cox (the Netherlands, 1965) comes across the material that will at some stage find a place in his work. A branch, a dropped photo, an autumn leaf or old newspapers, which a local antique dealer collects and saves for him. Cox accumulates objects. He collects packaging from items of food and household detergents, antique ink bottles, pigeon feathers, ring pulls from beer cans and the transparent, brightly–printed papers used to wrap oranges. He orders all these objets trouvés with precision and care.
Rik Cox is a furniture maker. Old drawers, cupboard doors, boxes and table legs are transformed into new, appealing pieces of furniture for display and storage.
Rik Cox is an artist. All the objects he finds on his trips and that return home with him will one day come in handy. Sooner or later a work of art ‘will call for one of these objects.’ An object that fits in with his abstract method of painting. It is through this abstractness that his images, his energy and his sense of wonder about the world are transformed on paper into forceful imagery. His works are almost always generated in an explosive moment of associative energy. ‘In the heat of the battle, that’s when it happens,’ he explains. He means his battle with paper, which often finds its rightful place in a new art work in smaller, torn fragments, in the creation of the right image. And each piece of work holds new surprises, ‘telling [him] when it is finished.’

Art history and other histories

Rik Cox’s work has features in common with a number of 20th–century artistic movements. His working method is reminiscent of the action painting of the 1950s, whose most famous exponent was Jackson Pollock (United States, 1912–1956). Unlike Pollock, Cox sings along at the top of his voice with the music bursting from his speakers, but he resembles Pollock in that he creates in an outburst of expressive energy, and allows this energy to guide him, translating it into abstract images. But this is where the comparison with action painting ends. Because Cox does not confine himself to the medium of paint, but incorporates objects like objets trouvés, newspaper articles, string and photos in his work. Collage and assemblage art, involving the use of such items as newspaper cuttings, pieces of card, wood and string, are inextricably linked with the work of Kurt Schwitters (Germany, 1887–1948). Schwitters used everyday objects, which he often found on the street, to create new image structures. Postwar artists who made use of collage and assemblage include Robert Rauschenberg (United States, 1925) and Joseph Beuys (Germany, 1921–1986).
Rik Cox is modest about drawing comparisons between himself and these great modern artists. And it is debatable whether his work can be better understood in the light of these movements. What is clear is that Cox’s work has links with history. History both public and private.

People

As the name suggests, the three pieces entitled ‘Unknown Lives’ (2005) celebrate the lives of people who remain anonymous to the viewer. ‘Unknown Life #2’ and ‘Unknown Life #4’ incorporate photos that radiate a certain air of optimism. Both are of young women; one looks into the lens with an open, optimistic air; the other holds a bunch of flowers. The black and white photos look familiar; most people will have come across similar pictures in their family photo albums. The photos are framed by portions of death announcements from contemporary newspapers. ‘Unknown Life #3’ has also been given another title: ‘E.S. Henstra, Room 14’. This time there is no photo, but a clothing label and part of a death announcement surrounded by abstract planes of colour. The tiny piece of fabric has been given a prominent place in the work. One of Cox’s carefully treasured objets trouvés, it comes from a second–hand garment. When Cox was sorting through his father’s clothing after the latter’s death in a hospice, his eye fell on a similar label. Although the label in ‘Unknown Life #3’ makes the life to which the title refers less anonymous, it raised in Cox’s mind the whole issue of personal identity and how this can change in the course of an individual’s life. Especially when the individual concerned has least choice in the matter. At the same time, the little scrap of fabric embodies the existential loneliness of human existence, particularly at the moment of departure.

In ‘Prayer for an Unseen Child’ (2005) the eye is immediately struck by the expressive planes of colour. Only then does it register the wooden toy mouse, the cross and the shredded book cushion – then focus on the cord light switch. The child is not there; not in its bed, at least. The hardness of the form and structure, alternating with softer, lighter elements, creates a melancholy atmosphere.

‘Asian Libel’, by contrast, has an openness generated by the use of clear colours and light brushwork. The title adds another dimension to the picture’s interpretation. Cox creates an image from photos illustrating his old history books’ accounts of what happened at Pearl Harbour during the Second World War.

Paper

Perhaps more than any other of his works, ‘Book of the Earth’ (2005) refers to the importance of paper in Rik Cox’s life. Paper, cardboard and Japanese rice paper are combined: the homely material of every day, robust, ‘working’ cardboard and fragile, artistic rice paper. The work pays homage to a material that manifests itself in so many forms and has such rich potential.

In ‘Prayer for a Discarded Branch’ (2005) Cox has used old sample sheets of Stratakolour, parchment paper used for high–class printing assignments. He found the branch lying on the pavement. Its trodden, flattened bark has been treated with a type of gel, so as to preserve its dark colour. The resultant slight shine makes the wood come alive. But the artist’s main aim was to preserve the wood.
Fallen leaves, too, are worth preserving and can tell a story. The small, intimate ‘Autumn Leaves’ (2005) highlights the vulnerability of the transfixed, brittle leaves. In this work, Cox brings to mind images of spring and of the leaves’ former, rustling existence.

Narrative art

Rik Cox is a story–teller. Stories are carefully preserved so that they can be transmitted. He tells them to ensure that these histories are not forgotten, just as stories are kept alive in oral cultures by re–telling them down the generations. Cox belongs to the generation of artists that draws both from the past and from contemporary popular culture, with an eye for the fast pace of today’s world and the images that bombard us. Perhaps inadvertently, Rik Cox presents a counterweight to the ephemerality and speed of the modern age. ‘I want to show respect for what has been lost, and to preserve things from oblivion’, explains the artist.

(1,3 MB PDF)

–

> Aanbevelingen / Recommendations